Szczęśliwie
udało się przetrwać święta w spokoju, radości rodzinnej bez kłótni i
nieproszonych słów. Pierwszy raz miałam przyjemności spędzić je w tak
licznym gronie i dwukrotnie cieszyć się Wigilijnym spotkaniem. Odnalazłam prezenty pod trzema świątecznymi
drzewkami co zacnie potwierdziło, iż byłam arcy grzeczną dzieciną i zasłużyłam na piękne prezenty.
Mam nadzieję, że i Wasze świta przebiegły łagodnie, przynosząc
Wam wiele miłych chwil w gronie najbliższych, okraszane pysznościami zaś
Mikołaj okazał zacny i szczodry w tym roku.
Wieczornie
świat cichł, aby mogła przyjść refleksja i wspomnienia. W tym roku przy naszym
wigilijnym stole puste miejsce zaznaczyło się szczególniej, pod koniec
listopada pożegnaliśmy naszą ukochaną Babunię, która tegoroczne święta spędziła
z Dziadkiem w niebie. Mam nadzieję, że spotkała się tam z nim.
Święta
rodzinne takie jak te, kiedy ludzie pragną być blisko siebie i cieszyć tą
bliskością sprawiają, że jeszcze bardziej dostrzega się brak osoby, która nie
może być koło Nas. I choć czas świąteczny przeminął błyskawicznie gdzieś ta
myśl wciąż świeża i wrażliwa nie mogła odejść.
Dla mnie
było to pożegnanie nagłe i po mimo jej wieku niespodziewane. Istotnie wpłynęło również
na moje plany przedświąteczne i chęci rękodzielne, wszystkie szczytne obietnice
pięknych pracy i gwiazdkowych wspaniałości rozpłynęły się i każda myśl świąteczna
okazywała mało przekonująca, aby powróciło. Wokół widziałam mnogość świątecznych
dekoracji i ozdób choinkowych tyle pięknych prac wysypało się do wirtualnego
świata. Patrzyłam nań z podziwem i żalem, a mimo to nie potrafiłam podejść do
tego z radością, która towarzyszyła mi już od jesieni, kiedy zacząłem
przygotowywać do sezonu zimowego. Ufam, iż w przyszłym roku uda się odnaleźć
ten kreatywny magiczny zapał.
Świąteczno-dekoracyjnie w tym roku przede wszystkim podziwiałam.
I choć stało się jak się stało czas ten od mojej ostatniej kreatywnej aktywności wcale nie minął bezrękodzilnie. Minął inaczej niż zaplanowałam…
 |
| Czapajka pierwsza. |
Postanowiłam nauczyć się robić na drutach, udało mi się
zrobić pierwszą w życiu czapkę z grubej włóczki w odcieniu ciepłego brązu z melanżowymi akcentami. Obdarowałam
nią mojego Adasia.
Dla siebie zrobiłam szare wełniane mitenki (właśnie się zszywają, pokażę je niebawem), wybrałam dla nich szarą włóczkę i szlachetną misję grzania moich małych rączek w czasie jazdy
samochodem.
Dzięki temu totalnie zauroczyłam się takimi „niekompletnymi” rękawiczkami i
wiem już, że nie będzie to jedyna para, jaką splotę.
Rękawiczki powstały z
kłębka, który pozostał mi po szydełkowym etui na telefon z akcentem frywolnym.
Wydziergałam je dla znajomej na życzenie. Szczerze ucieszyłam się z tego małego projektu, ponieważ mogłam
zrobić coś co okazało się praktyczne użytkowe i nie poległo smutne w szufladzie zapomnienia z innymi nieszczęśliwymi
projekto-potworkami. Takie prace cieszą najbardziej, kiedy widzisz je u innych.
I wiesz, że spełniają swoją funkcję w pełni.
 |
| Etui 13 x 7 cm |
SLOW Rękodzieło
I tu pewna prawda rękodzielna potwierdza po raz wtóry - dla rzeczy, które robimy dla siebie jesteśmy
jakoś mniej krytyczni, bardziej wyrozumiali te zaś, które trafiają w świat
muszą być perfekcyjne, spełniające oczekiwania i przewidywać różne odcienie gustu odbiorcy. Czasami ta
poprzeczka trafia na skrajnie wyśrubowany pułap, a to zaś nie zawsze jest
korzystne dla naszej kreatywności i zapału. Nie wszystko przecież musi być
idealne, aby było piękne? Nieprawdaż?
Zaś na koniec przedświątecznego zamieszania chwilę przed pierwszą gwiazdką powrócił do mnie frywolitkowych duch i na nowo
zapragnęła dokończyć i zrobić coś zacnego. Tak też powstały moje pierwsze trzy prezentowe
komplety kolczyków. Jedne imieninowej i dwa nieśmiałe incognito gwiazdkowe.
Zdjęcie błyskawiczne z lekką romantyczną mgiełką ;) na pamiątkę nim komplety wpięte w szarą tkaninę Kaliko zostały zapakowane odświętnie. Opowiem o nich więcej w następnym poście :)
 |
| Trzy pierwsze gwiazdkowe komplety. |
